Ecuador-2015.reismee.nl

Guayaquil

Woensdag 15 juli 2015

Vandaag nog even een stadswandeling door Guayaquil, de grootste stad van het land. We vliegen pas om 18:30 plaatselijke tijd, dus we hebben nog een hele dag. We laten ons met de taxi afzetten bij de kathedraal en lopen van daaruit een rondje terug naar het hotel. In het parkje naast de kathedraal, midden in de stad, zit het opeens vol met leguanen. De vijver zit vol met schildpadden. We blijven hier een uurtje en lopen dan rustig via de boulevard en wat “bezienswaardigheden” terug. Om kwart over 3 regelen we taxi naar de luchthaven. We gaan vertrekken!

De volgende dag zijn we weer in Amsterdam, de vlucht is goed gegaan. Daarna meteen door naar de dokter. Conclusie is dat de behandeling al in gang is gezet en dat deze nog wel zo'n 6 maanden door moet gaan; bloedverdunners en een steunkous. Ik mag alles eten en vooral drinken. De afgelopen vakantie heb ik maar 4 biertjes op (ja, het is zelfs te tellen), omdat ik verder geen alcohol mocht, maar dat blijkt niet zo te zijn. Helaas hebben we dus niet iedere dag samen een biertje kunnen drinken.

Ondanks dat de reis niet geheel volgens planning verliep hebben we toch nog best veel van het land kunnen zien. Vooral de variatie die het land te bieden heeft, heeft indruk gemaakt. Wie weet komen we voor wat specifieke gebieden nog eens terug!

Bedankt voor het lezen en alle reacties; tot de volgende reis!

Toch nog even wat opmerkelijke zaken in Ecuador

  • Ecuador is niet echt goedkoop zoals je zou verwachten. Voor een goede maaltijd (steak of kip met rijst en groente) met een lekker “Club” biertje betaal je zo'n $30 (voor 2 personen), niet duur... maar toch. Wat wel goedkoop is, is de benzine. Hiervoor betaal je overal $1,48 (concurrentie is er niet). Dit is niet per liter, maar per gallon (= 3,8 liter). Water is duurder! Een volle tank benzine voor nog geen 15 dollar.
  • Toeristisch kan het land nog een flinke slag slaan. De hotelletjes en de pensions waar we hebben gezeten waren stuk voor stuk van uitstekende kwaliteit, maar daarbuiten was het behelpen. Het uitzetten van een wandel- of atb-route, het aanleggen van een uitzichtspunt of het plaatsen van bewegwijzering zal al een hoop verbeteren. Er zijn legio mogelijkheden ....
  • Zoals we gemerkt hebben is de politie je beste vriend! Gelukkig hebben ze er hier heel veel van. En ze zijn zeer aanwezig. Ze rijden ten aller tijden met zwaailichten en als het even kan ook met heel veel-tonige sirenes. Of ze hiermee enige status hebben weten we niet. In ieder geval reageert niemand op de zwaailichten en sirenes.
  • Ondanks de stoplichten op elke kruizing in de steden zetten ze toch 2 à 3 verkeersregelaars op de kruising. Of de verkeerssituatie hierdoor beter wordt ..... ik betwijfel het. Je wordt hier overigens wel vermaakt tijdens het wachten, naast de vele straatverkopers met snoep fruit en prullaria, ook vele jongleurs en goochelaars op de kruispunten.
  • De bussen brengen je overal waar je naar toe wil. Zorg wel dat je goed ter been bent. Je springt in en uit een nog rijdende bus. Het kost dan ook bijna niets. Betalen doe je aan een kind dat in Nederland nog lang niet mag werken!
  • De steden worden gedomineerd door de gele taxi's. Een prima alternatief voor de bus. In de dorpen zijn de gele taxi's vervangen door iets wat op een veelkleurige tuk-tuk lijkt. Landelijke hobby is om op elk willekeurig moment te toeteren … gek wordt je ervan.
  • Ook de motor is een belangrijk voertuig op de weg. Deze koop je niet bij de motor speciaalzaak, maar vind je tussen het witgoed en de televisies.
  • Rijden is overigens een vak apart in Ecuador, zeker in de grote steden. Inhalen doen je zowel links als rechts, bij voorkeur slalommend. Inhalen doe je ook het liefste bij een dubbel doorgetrokken streep. “Snelwegen” worden niet alleen gebruikt voor motorvoertuigen, maar ook door fietsers, voetgangers en als oversteekplaats. Overigens .... voor een zebrapad moet je zeker niet stoppen. Even aanpassen aan deze situatie en het komt allemaal goed.
  • Ga zeker met een (werkende) GPS op pad (die van ons stopte er halverwege mee!). Richtingsborden kennen ze nauwelijks, en een goede wegenkaart al helemaal niet. B-Wegen op de kaart blijken er gewoon niet te zijn.
  • Voor de fietsers, die je overigens niet veel ziet, worden aparte voorzieningen aangelegd. Ik ben benieuwd hoe vaak het fietspad op 4000 meter gebruikt gaat worden.
  • Ook in Ecuador is de telefoon een belangrijk communicatiemiddel geworden. In dorpen en steden in zeker in een straal van 100 meter een telefoonwinkel te vinden... de Claro.

Tot zover Ecuador

Cuenca en Puerto Lopez

Vrijdag 10 juli 2015 t/m Dinsdag 14 juli 2015

We ontbijten vroeg en gaan op pad naar het National Park Cajas. In de oorspronkelijke planning hadden we in dit park graag een paar wandelingen gemaakt, maar dat gaat het nu niet worden. We plannen een korte wandeling om een indruk te krijgen. Hoe hoger we komen hoe guurder het weer wordt; regen, wind, kou. Bij het informatiepunt aangekomen gaat Frans toch een korte wandeling om een van de vele lagunes maken. We schatten in dat dat zo'n 1,5-2 uur wandelen is. Ik blijf in het informatiecentrum en heb uitzicht over de lagune en bekijk een info film over het gebied. Binnen is het net zo koud als buiten, alleen je zit er droog. Na zo'n 1,5 uur is Frans terug en heeft hij een prachtige wandeling gemaakt; hij zou er zo nog een paar willen maken zo mooi is het er (één van de plekken om nog eens voor terug te komen!). We drinken een kop warme chocolademelk, want zo'n weer is het wel.

's Middags gaan we het centrum van Cuenca bekijken. We gaan te voet en zien wel hoe ver we komen. Het zijn maar een paar blokken. Op mijn elf-en-dertigste loop ik, en dat gaat goed. We bekijken de belangrijkste gebouwen en kijken nog even bij de rivier. Eindelijk vinden we een terrasje waar we wat drinken. Terrasjes kennen ze hier in Ecuador niet zo, terwijl ze er genoeg leuke plekken voor hebben. Daarna willen we nog naar de binnenmarkt en nemen maar een taxi. Dat hadden we ons beter kunnen besparen. Het is maar een paar blokken weg en de taxichauffeur gaat helemaal de verkeerde kant op rijden. Wij hadden een kaart, die we de chauffeur ook hebben laten zien, en zagen dat hij de andere kant op reed. Na enig navragen en het weer tonen van de kaart had de chauffeur door waar hij heen moest. Toch nog even een sightseeing gehad! De mercado is een stuk leuker en gezelliger dan de Rotterdamse koopmarkt; hier kunnen ze nog wat van leren. Overal wordt er gekookt tussen de varkenskoppen, worsten worden gedraaid en oude vrouwtje zitten gelaten tussen de groentekramen.

Daarna op het gemakje terug naar het hotel gelopen en dat was dan ook wel weer genoeg gelopen voor vandaag. Het viel niet tegen het lopen, als het maar heel rustig gaat.

De volgende ochtend gaan we weer op tijd op pad omdat een lange autorit (ruim 400 km) voor de boeg hebben. We stijgen eerst weer naar naar ruim 4000 meter door het National Park Cajas. Het weer is nu beter, geen regen, maar ook geen tijd om te wandelen. We rijden door en dalen snel af naar zeeniveau. Onderweg moeten we door een dik wolkendek en zien nauwelijks een hand voor ogen, maar we komen er doorheen. Daarna hebben we vlakkere wegen door een landschap van koffie-, bananen- en suikerrietplantages en rijden vervolgens door de buitenwijken van Guiyaguil. Richting de kust wordt het weer ruiger en bergachtiger. Hier laat vooral de zwarte gier zich regelmatig en in grote getale zien.

In de buurt van Puerto Lopez willen we een binnenweg nemen die op de kaart staat zodat we een stuk van ongeveer ca 80 km afsnijden. Het eerste deel gaat over goed asfalt maar gaat dan over in een grindpad. Maar welke moeten we nu hebben. Op de kruising zijn agenten met een vrachtwagen bezig geweest en we vragen snel de weg. We snappen er niet veel van, alleen dat we rechtsaf moeten. De agenten geven aan dat we ze moeten volgen en na een escorte (met zwaailichten) van ruim 20 km komen we weer op de een asfaltweg aan. Echter alleen niet op het punt dat we gehoopt hadden. We moeten nog zeker 60 km doorrijden. Dit is de weg weg die we eigenlijk wilde afsteken. Maar we hebben wel één van de mooiste tocht gemaakt die we zeker zelf niet zouden hebben gedaan; we zouden zijn omgekeerd.

In Hosteria Mandala hebben we nog wat gegeten en gedronken en zijn nog even naar het tegenover gelegen strand gegaan. De tour voor de volgende dag is geboekt. De temperatuur van zo'n 30 graden is hier aangenaam.

De tour gaat naar een eiland Isla de la Plata, dat ze ook wel klein Galapagos noemen. We gaan er met een bootje heen en het is ca 1 uur doorvaren. Onderweg zien we groep walvissen en gaan daar even bij kijken; ze zijn een beetje lui. Op het eiland is een wandeling. Monique gaat op het strand liggen en Frans gaat met de groep mee. Na even op het strand te hebben gelegen is dat toch veel te warm en gaat ze een boekje lezen bij het ontvangstcentrum van het eiland (10 meter verderop). De groep loopt de lange wandeling en na een paar uur komen ze terug. Frans heeft veelal hetzelfde gezien wat ook op de Galapagos te zien is; vandaar de naam. Nog even een uurtje snorkelen om de tour compleet te maken. Monique gaat ook mee, omdat in het water er geen druk op haar been komt te staan. We zwemmen nog even met een gehandicapte schildpad mee en gaan nog wat visjes bekijken. Daarna in (letterlijk) vliegende vaart, met hoge snelheid bonkend tegen de golven, weer terug naar de kust. Zeker een gezellige en leuke dag gehad.

Maandag is het eerst tijd om naar het laboratorium te gaan om de bloedtest te laten doen. Daarna gaan we bij de pier kijken waar alle vissersbootjes op het strand binnen komen en waar het een drukte van belang is. De vis wordt door “de jeugd” verhandeld en/of ter plekke schoongemaakt. Mannetjes zijn druk in de weer om ijsblokken aan boord van de boten te krijgen.

Dan rijden we door naar het National Park Machalilla en bezoeken een kleine gemeenschap in het park. Ze hebben een museum met oudheden en er is ook een lagune. Deze heeft een heilzame werkingen en stinkt naar zwavel. Je moet je insmeren met modder en dat goed laten drogen. Dan kun je het er in de lagune afzwemmen en dat is goed voor je huid. Als pinguins staat iedereen in de zon te drogen.

We rijden door naar een nabijgelegen, mooi, strand waar we nog even gaan liggen en zwemmen. We hebben maar een parasol gehuurd want het is heet op het strand als de zon schijnt.

Dan wordt het tijd om de bloeduitslag op te gaan halen en zover wij kunnen interpreteren is deze nu goed. Dus dan mogen we woensdagavond vliegen. We geven dit door aan Nederland en moeten nog even op de bevestiging wachten, maar morgen gaan we al richting Guiyaquil, van waaruit we terug gaan vliegen.

We doen het vandaag rustig aan. We hebben zo'n 400 km voor de boeg om in Guiyaquil te komen. We proberen eerst nog een “fit to fly” brief te regelen, maar eurocross heeft het te druk en krijgen we dus niet te pakken. SMS-en biedt uitkomst!

We rijden over de kustweg met aan de ene kant uitzicht over de Pacifische oceaan, aan de andere kant een afwisselende landschappen van ruige bossen, grote zoutwinningsvelden en dorre grasvlakten met laag, kaal struikgewas. We pikken nog even het meest westelijke puntje van Ecuador mee (Punta La Chocolatera), spotten nog een aantal walvissen ver op zee en kijken nog even bij wat zeeleeuwen.

We vervolgen onze we langs vele gezellige kustplaatsjes maar moeten al snel het binnenland in. Monique vindt op de kaart nog een “leuk” omweggetje. In de hoop dat deze geasfalteerd is volgen we de route. De eerste 25 km is inderdaad geasfalteerd, al is het slalommen tussen de koeien, de varkens en de vele gaten in de weg. De weg gaat over in een zandpad, met nog meer kuilen en gaten. We volgen de elekriciteitsmasten, die zullen vast wel ergens uitkomen! Na 20 km hobbelen komen we plots weer op de normale weg. Het is al laat, dus rijden we zo snel mogelijk naar de stad om de auto in te leveren en naar het hotel te gaan. Het is een gekrioel van auto's in de stad en als je de andere kant op moet dan moet je moeite doen om via vele bochten je weg weer te vinden. Eindelijk zijn we bij de Avis en kunnen we de auto inleveren (deze is wel weer erg smerig!!); dan met de taxi naar het hotel. We checken vast in op de vlucht en bekijken even wat voor ons de beste plaatsen zijn (langs het gangpad). Nog even de “fit to fly” en boardingpassen afdrukken en dan hebben we de papieren om naar huis te kunnen.

Banos

Dinsdag 7 juli 2015 t/m Donderdag 9 juli 2015

Vanochtend als eerste naar de kliniek om bloed te laten afnemen. 's middags is de uitslag bekend. Kosten van dit alles $ 6. In Nederland zou je daarvoor alleen de injectienaald nog maar hebben.

Voor Frans gaan we excursies proberen te regelen; 's middags kan hij mogelijk gaan klimmen en de volgende dag gaat hij mee met de jungle-tour. Daarna gaan we een tocht maken langs diverse watervallen. Die wat verder van de weg liggen gaat Frans alleen doen en die aan de weg liggen ga ik ook bekijken.

We hebben nog niets gehoord van het klimmen en gaan even bij het burootje langs; de gids heeft niets van zich laten horen dus het klimmen gaat niet door. Wij rijden nog wat verder door de omgeving en gaan uiteindelijk terug naar de kliniek. De bloedwaarde is iets aan de lage kant, maar de medicatie wordt niet aangepast.

We geven alle info door aan Eurocross in Nederland en zien wel wat zij zeggen. Dat horen we de volgende dag wel, vanwege het tijdverschil.

's Avonds met de auto naar het centrum om te gaan eten. Dat is maar een paar 100 meter, maar voor mij nog te ver. We eten een lekker pizza en gaan met een goed gevulde, nog steeds gekleurde buik van de prikken, weer naar het hotel. Nog even lezen en wat op de laptop doen en dan morgen vroeg weer op want de tour voor Frans begint al vroeg.

Frans is op pad naar de jungle met nog een paar Amerikanen. In de ochtend brengen ze een bezoek aan een opvang van met name in beslag genomen dieren die, als het goed is, weer in de vrije natuur uitgezet gaan worden. Vervolgens staat een bezoekje aan een Kichwa-dorp op het programma.

Het weer wordt in de middag in de jungle niet een beetje, maar heel erg treurig. Tijdens de wandeling door het regenwoud naar een waterval en een kanotocht in een (instabiele) authentieke uitgeholde boomstam regent het continue pijpenstelen. Het regent zo hard dat het eigenlijk niet verantwoord is de camera uit de tas te halen!

Ik (monique) heb een dagje vrij en blijf in het hotel en wandel een stukje door het stadje. Contact gehad met de medische staf in Nederland en die geven aan dat ik mogelijk volgende week woensdag zou mogen vliegen; donderdag dan pas terug in Nederland. Dat is ook de insteek die we hadden met het herziene reisprogramma. Mijn bloedwaarde is nog wel wat laag; is 1,95 en moet tussen de 2 en 3 liggen. Maar dat kan met het aanpassen van de medicatie bijgesteld worden. Voor nu laten ze het even zo, maar moet het nog wel opnieuw laten testen, dan stellen ze het eventueel pas bij. Op zich goed nieuws dat het einde hier in zicht komt.

De reisorganisatie en de medische staf hebben ook contact gehad en de tickets worden naar woensdag omgezet; zij achten dat allemaal haalbaar. Nu nog de vraag waar ik de test kan doen en hoe kom ik daar achter. Ik heb het hotel in Puerto Lopez maar gaan mailen en die kwamen met het goede nieuws dat er een laboratorium is waar ik de test maandag kan doen. Dan gaan we dan maar gewoon daar doen en dan snel met Nederland schakelen voor eventuele bijstelling van de medicatie.

Ik ga nog een wandelingetje maken door het stadje en ga verder op het terras een boek lezen. Frans is eerder terug dan ik verwacht had. 's Avonds eten we wederom lekker bij een tentje om de hoek. Daarna de foto's nog uitzoeken en dit verhaal alvast maken.

De volgende ochtend gaan we vroeg op pad; we hebben een langre rit voor de boeg. Monique gaat weer lekker achterin zitten en we rijden eerst om de Chimborazo vulkaan (de hoogste van het land 6310 m) bij Riobamba. Aan de achterkant komt de vulkaan uit de wolken en kunnen we deze goed zien. Op grote hoogte bevindt zich hier ook het leefgebied van de vicuna's, rustig grazend langs de kant van de weg.

Daarna gaan we door naar Cuenca, onze volgende stop. Alleen bij Riobamba gaat het fout, we gaan de verkeerde kant op en komen in de stad terecht. Na een uurtje zijn we weer op de kruising waar we eerder ook waren en nu gaan we de andere, goede, kant op. Onderweg wordt het mistig, kronkelt de weg behoorlijk en moet je van vrachtauto naar vrachtauto slalommen.

We gaan nog naar Ingapirca, een inca-ruine, waar we een interessante rondleiding krijgen. Het wordt echter al laat en we moeten nog een heel stuk rijden naar Cuenca. In het donker bereiken we de stad, maar dan moet het hotel nog gevonden worden. We hebben geen idee waar we ons bevinden in de stad; de gps heeft het begeven en richtingbordjes kennen ze hier niet. Uiteindelijk maar google maps aangezet en toen was zo duidelijk waar we zaten en welke kant we op moesten. Toch was het omslachtig omdat alles 1-richtingsverkeer is. Maar we zijn er gekomen.

Cotopaxi

Zaterdag 4 juli 2015 t/m maandag 6 juli 2015

Op ons gemak staan we op en gaan nog even een warm bad nemen. Na het ontbijt pakken we alles in en gaan op weg naar onze nieuwe bestemming in de buurt van de vulkaan Cotopaxi . Een van de grootste vulkanen, en zeker de grootste nog actieve vulkaan. We rijden over de avenue der vulkanen, alleen die moet je dan wel kunnen zien. Ecuador kent vele vulkanen die rechts en links van de weg van Noord naar Zuid moeten liggen, maar als het bewolkt is zie je ze niet.

Onderweg slaan we af naar de ingang van de Cotopaxi vulkaan en na zo'n 20 km hobbelen komt deze met stukjes uit de wolken te voorschijn. We gaan echter niet het Nationaal Park in omdat het al laat is en dan nog een heel eind hobbelen. Dat is een beetje te veel voor mij (Monique). We gaan terug en gaan ons hotel zoeken. Van dit hotel hadden we maar een vreemd adres en wisten we niet waar het precies was. Eerst zijn we in Latacunga gaan zoeken, maar daar was het niet. Dan maar 20 km terug naar Lasso en daar gaan zoeken. Daar kwamen we borden tegen en na wat kruip door sluip door kwamen we bij een heel oud mooi gebouw. Hacienda La Cienega van meer dan 350 jaar oud.

s Avonds daar lekker gegeten en eindelijk een nacht eens een beetje kunnen doorslapen. Dat was de eerste keer in heel de vakantie.


De volgende dag gaan we een autotocht maken en ik posteer mezelf achterin met Frans als privéchauffeur. We gaan naar Laguna Quilotoa, een groot kratermeer. Over een goede weg, door zeer gecultiveerd landschap op grote hoogte, komen we er aan. Het is een toeristische attractie. Na een heel klein stukje lopen komen we bij het uitzichtpunt en blijven daar even kijken en foto's maken. Nog even wat drinken en dan gaan we door.

We willen graag een rondje rijden en niet dezelfde weg weer terug, maar weten niet of dat mogelijk is en wat de kwaliteit van de weg is. Daar komen we ook niet echt achter, maar we wagen het er wel op. Het eerste deel van de weg is gewoon goed asfalt en daarna gaat de weg over in een goed grindpad. Als we dan aan de andere kant van de vallei in een dorp komen gaat de weg weer over in asfalt. Dat was dus niet zo moeilijk. Over een goede weg weer terug naar het hotel. Echter wij vonden het niet zo moeilijk maar iemand anders dacht daar anders over. Diens auto lag flink in de kreukels in een ravijn en moest eruit getakeld worden. Ook wel een happening. Met mancetta's (lange hakmessen) is een hele baan vrijgemaakt als spoor. De sleepauto trekt de auto omhoog, maar heeft veel te weinig power. Een plaatselijk boertje uit de buurt, in zijn zondagse pak en zondagse pet helpt, evenals vele andere mensen. Meter voor meter wordt de auto omhoog getakeld en iedereen kijkt nauwkeurig toe.

De weg is nl geblokkeerd door de sleepwagen en de tractor. Na zo'n 2 uur is de auto boven en wordt de weg weer vrijgegeven. Inmiddels is het gaan regenen en rijden we in een uurtje terug naar het hotel.

De volgende ochtend willen we eerst nog naar de Cotopaxi vulkaan (5897 m), voordat we naar Banos doorrijden. We nemen nu de zuidelijke toegangsweg en na wat administratieve handelingen mogen we het National Park binnen. We zijn er op tijd en de weg is best te berijden, ook al hobbelt deze. We zijn al snel bij de lagune en Frans gaat een rondje wandelen (ca 1 uur). De lagune heeft een bijzondere eendenpopulatie. Helaas laten ze zich niet zo gemakkelijk zien in het hoge gras. Ik blijf bij het uitzichtpunt zitten en bekijk de omgeving.


Soms komt de Cotopaxi te voorschijn uit de wolken en maak dan snel wat foto's. Daarna rijden we toch verder naar boven tot een hoogte van ruim 4650. Op de parkeerplaats aangekomen is het nog een stuk lopen naar de hut “niet aan te raden voor personen met hart of bloed problemen”. Dat naar boven lopen was ik toch al niet van plan. We hebben nog even gewacht of het open zou trekken, maar helaas. Daarna zijn we richting Banos vertrokken; eerst een stuk over de snelweg en dan binnendoor. Inmiddels had de GPS er de brui aan gegeven en via de kaart werd je ook niet veel wijzer. Gelukkig hebben ze hier de bewegwijzering goed voor elkaar. We kiezen voor de weg bovenlangs naar Banos maar deze blijkt geblokkeerd te zijn door meerdere aardverschuivingen; dan maar weer ruim 20 km terug rijden en hopen dat daar wel een brug is waar we de rivier over kunnen. Dat blijkt te kunnen. Aangekomen in Banos moeten we ons hotel nog zoeken, maar dat valt niet mee. We vragen het oom agent en onder begeleiding van 4 motor-agenten worden we na even zoeken op het juiste adres afgeleverd. Wij zaten er maar 1 straat vanaf. In Banos blijven we 3 nachten en gaan we de bloedwaardes laten meten. Dan weten we hoe we ervoor staan.

Naar Quito en Papallacte

Woensdag 1 juli 2015 tm zaterdag 3 juli 2015

Eindelijk kunnen we uit Lago Agrio vertrekken. Na 7 dagen heb ik (frans) het hier wel gezien..... Het wordt vandaag een lange autorit van een uurtje of 8 met een prive-chauffeur. Hij is gisteren vanaf Quito hierheen gereden en brengt ons vandaag terug. We weten nu dat de weg over zo'n 35 km tot 16:00 afgesloten is als gevolg van meerdere aardverschuivingen. Omrijden is geen optie. We doen het dus rustig aan en stoppen onderweg voor wat foto's. Het is een bochtige bergweg die doet denken aan de Zwitserse bergwegen, alleen dan veel bosrijker. Om 13.00 uur zijn we al bij de wegblokkade; 3 uurtjes wachten dus; lekker boekje lezen in de auto. Onze chauffeur gaat na een uur toch maar eens met meneer agent praten en warempel als enige mogen we (rustig) doorrijden. Hier laat het landschap de vele littekens van de aardverschuivingen goed zien. Op meerdere plekken is de weg voor een deel weggeslagen en wordt er met man en macht gewerkt om de wegen te herstellen.

We komen langs de plaats waar morgen naar toe moeten (Papallacte), maar omdat daar geen autoverhuur is moeten we eerst naar Quito. Vanaf hier een lege, brede 4 baans weg die ons over een pas van ruim 4000 meter voert. Dat schiet lekker op. 2 uur eerder dan gepland komen we aan in het hotel. In het hotel bevindt zich ook het reisbureau Pure Ecuador en daar spreken we alles mee door. Handig dat er een Nederlandse werkt. We moeten alleen de rekening nog betalen en dan zijn de komende 2 weken ook geregeld, Dat betalen valt nog niet mee omdat we van een Nederlandse rekening naar een Nederlandse rekening in dollars moeten overboeken. Uiteindelijk wordt het bedrag naar euro's terug gerekend en dan is het zo geregeld.

De volgende ochtend gaan we met de taxi naar het autoverhuurbedrijf en na lang wachten en papierwerk hebben we de auto. Het is een andere, grotere en duurdere dan dat we eerst hadden, maar nu zijn we daar heel blij mee omdat er veel meer beenruimte is. Onze GPS gaat aan en we gaan op weg naar Papallacte op een hoogte zo'n 3300 meter. Al snel zijn we de stad uit en rijden weer op de 4-baans weg naar boven. Daar is het inmiddels bewolkt en gaat het regenen; geen mooie plaatjes dus. We zijn er al vroeg maar kunnen al wel ons huisje in. Het is een soort bungalowpark met een groot aantal warmwaterbaden.

Dan kunnen we even bijkomen van de afglopen week. Het lopen gaat niet zoals ik (monique) wil en moet echt tot het noodzakelijkste (toilet) beperkt worden. Verder been omhoog of dat nu in de auto of het restaurant is. Frans is nog een klein wandelingetje gaan maken om wat van de omgeving te zien en daarna toch nog even naar een zwembad gegaan. Dit was al te ver en de volgende keer doen we de 200 meter gewoon met de auto.


De volgende ochtend staat Frans vroeg op om vogeltjes te gaan spotten. Hij loopt dezelfde wandeling maar komt nauwelijks vogeltjes tegen. Hij maakt wel mooie foto;s van een nabij gelegen antisana vulkaan (5758 m). Daarna gaan we in de pool bij het huisje zitten, veel eenvoudiger en lekker warm.

Na het ontbijt gaat Frans weer wandelen. Eigenlijk wil hij met de gids op pad, maar die heeft een dagje vrij. Hij heeft wel een kaart met de routes die er zijn en met de GPS gaat hij op pad. Na een paar uurtjes is hij weer terug. Ik heb ondertussen lekker zitten internetten en andere dingen gedaan en maar weer in de pool gaan zitten. Ik probeer oefeningen voor mijn been te doen, zodat ik daar meer mee kan, maar moet wel door de pijn heen bijten. Toch zal dit moeten en moet het been goed strak gezwachteld blijven.

Daarna gaan we nog even met de auto een zeer klein rondje maken en drinken wat bij het zwembad, en ja met de auto terug naar het huisje. 's avonds nog even van het warme water genieten, eten en voetballen kijken (Copa America). Dan wordt het al weer bedtijd en gaan we bekijken hoe we deze nacht weer doorkomen. Morgen gaan we weer verder en dalen we weer wat af.

Ik (monique) voel me net een japannertje; wat we gezien hebben bekijken we wel op de foto's.

Uit het ziekenhuis

30 juni 2015

Vanochtend ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en lig in het hotel. Ik zelf had rekening gehouden met een opname van meer dan 7 dagen omdat het herstel maar langzaam ging, maar vanaf zondag ging het ineens veel beter. Het been kreeg weer een beetje haar normale vorm, de kleur werd ook neutraler en de pijn nam ook af.

Zaterdag was er nodige discussie over medicijnen, waarbij ik de dokter juist had begrepen. Ik zou vanaf die dag andere medicijnen krijgen en moest die 1keer per dag innemen. Alleen moesten wij wel zelf die pillen gaan kopen. Dat is op zich geen probleem als we maar weten wat, dus een briefje was nodig. Op iedere hoek van de straat zit een drugstore, dus dat zou wel goed komen. Maar het briefje kwam niet. Nogmaals aan de zuster gevraagd, maar daar kwam ook nog steeds niets van (taalprobleem). Later nogmaals aan een andere zuster gevraagd die wel wat Engels sprak. Net op dat moment kwam ook onze tolk langs en die heeft het verder in het spaans met ze besproken. Uitkomst: pillen zijn pas nodig als je weggaat. Ok, vaak genoeg aangekaart dan zal ik het wel verkeerd begrepen hebben.

De dag daarop kwam de dokter (verontwaardigd) met de mededeling dat ik gisteren met de pillen had moeten beginnen! Uiteindelijk zijn deze door het ziekenhuis gehaald. Wel even strak checken welke hoeveelheid ik nodig zou moeten hebben. 's avonds kwamen de pillen in de niet juiste hoeveelheid; dit was eerder met de prikken ook al verkeerd gegaan. Het verschil tussen uno en dos kreeg ik in het spaans nog wel uitgelegd en na een check kwam de 2de pil ook boven water. Eindelijk.

Op maandag kwamen de eerste signalen dat het einde in zicht kwam; er moest een scan gemaakt worden en een bloedcontrole. Als dat allemaal goed zou zijn dan zou ik dinsdag weg mogen.

De echo toonde de verbetering aan en de bloedwaarde was ook ok.

's avonds kwamen ze de medicijnen maar niet brengen. Dan zou je denken dan druk je op een belletje en dan komt er wel iemand, maar de aansluitingen van electriciteit / telefoon zijn niet op orde. Ik mocht al blij zijn dat ik een electrisch bed had dat ik kon instellen. Dus mijn eerste noodgedwongen wandeling naar de zusterpost. “ wat doe jij hier, je moet in bed liggen” , “ klopt, maar ik heb mijn pillen nog niet”. Het was een 2de dokter die daar was en deze spraak goed engels. Ze schrok wel dat ik mijn pillen niet had gehad en met haar heb ik nog een keer alles doorgesproken, ter bevestiging en verduidelijking. Mijn behandeld arts sprak beperkt engels en soms zei hij tegenstrijdige dingen; dat kon nu even geverifieerd worden. Maar de artsen en zusters en ondersteunend personeel waren heel aardig en met handen en voeten en ons spaans woordenboek wisselden we zinnen uit. Met sommigen ging dat echt niet.

Vanaf dat moment zijn we veel gaan regelen voor de periode na het ziekenhuis en wat de opties zijn. Ik mag minstens 2 weken niet vliegen, maar we willen ook wel graag wel uit deze uithoek waar je letterlijk afgesneden bent van de wereld. Vliegen is dus geen optie en de weg naar de rest van het land (1 weg) is maar beperkt open vanwege aardverschuivingen. Een andere manier is er niet. Ook met de alarmcentrale het nodige besproken over medicijnen, checks en organiseren van de terugvlucht. Ook met de reisorganisatie, zowel in Ecuador en Nederland bekeken wat de komende 2 weken mogelijk is. We hebben een programma opgesteld waarbij we met de auto kunnen reizen (waren we al van plan), waarbij ik veel kan rusten en Frans eventueel aan een excursie deel kan nemen. Daarmee hopen we de tijd zinvol te doden en toch zeker wat van het land te kunnen zien. Alle wandelactiviteiten hebben we eruit moeten halen.

Tussen door moet ik nog een bloedtest laten doen en als die goed is dan het ik groen licht om over 2 weken terug te mogen naar Nederland; is die niet goed dan is het net zo lang wachten totdat deze wel goed is. Ik ga ervan uit dat ik met de medicijnen de juiste bloedwaarde wel ga krijgen. Nu was deze ok.

Frans heeft de hele week in een hotel in de stad en het ziekenhuis rond gehangen. Daarnaast heeft hij de enige 2 toeristische “parkje” bezocht om wat van de lokale natuur te kunnen bekijken. Hier niet veel meer dan wat giftige kikkers, een verdwaalde kaaiman en wat gezellige apen.

Gelukkig vandaag even tijd voor een biertje en een sapje (geen alcohol voor mij) op terras en wat ecuadoriaantje kijken!

Ziekenhuis update

Update 27 juni 2015

Als eerste bedankt voor de vele belangstellende reactie op de site, sms en whatsapp. Monique vind het erg leuk om ze te lezen!

Het gaat langzaam aan wat beter met Monique. Met de nadruk op langzaam; in ieder geval minder snel als ze had gehoopt. Het linkerbeen is al minder dik, maar staan en lopen blijft pijnlijk. Ze moet vooral rust houden (liggen) met het linkerbeen omhoog. Hierdoor duren de dagen wel erg lang.

Ze wordt in ieder geval prima verzorgt in Hospital Gonzalez (privekliniek met duitse roots). Het ziekenhuis is redelijk nieuw en ziet er uit als het enige gebouw in het stadje wat wel is afgebouwd. Alleen aan de electra moet nog wat gesleuteld worden!

Iedereen is super vriendelijk en probeert een praatje maken; maar hier hebben we toch echt een taalbarriere met de schoonmakers, de catering (3 prima maaltijden per dag) en de meeste zusters. Gelukkig spreekt de behandelend arts een beetje engels en is er een duits/engels sprekende jongen aanwezig (zoon van de duitse eigenaar) die elke dag even binnen komt lopen. De behandelend arts heeft tevens contact met een spaans sprekende arts in Nederland. Deze houdt ons verder ook op de hoogte. Allemaal prima geregeld dus.

Ik zit inmiddels in een hotel het centrum van Lago Agrio, een klein oliestadje aan het einde van de wereld (of het begin van de amazone). Als je de Lonely Planet er op naslaat is het plaatsje waar je niet wilt zijn: “This seedy, gray town pulses with the life of the oil industry, a chaotic market, dusty streets, thick traffic and gritty bars. Border tows such as Lago Agrio have become safe havens for Colombian guerrillas, anti-rebel, paramilitaries and drug smugglers”. Zoals ik het ervaar valt het allemaal reuze mee. De mensen zijn in ieder geval vriendelijke en behulpzaam en ik heb me nog geen moment onveilig gevoeld.

's-Ochtens loop ik in ongeveer een half uurtje naar het ziekenhuis. Onderweg doe ik wat inkopen bij een bakkertje en een kleine supermarkt, De dag wordt verder gevuld met wat spelletje (kaarten en yahtzee), lezen en internetten in de lobby van het ziekenhuis. Op de kamer is er geen internet. De tv (flatscreen met analoge beeldkwaliteit) geeft maar weinig boeiends. De hele dag staat de enige engels-talige zender, “classic” op. Alle klassiek clips uit de jaren 80 worden weer eens de ether in geslingerd. Een feest der herkenning!! 'Aan het einde van de dag ga ik in een nabij gelegen restaurantje wat eten en rij met de bus voor $0,25weer terug naar het hotel.
s-Avonds moeten we hier natuurlijk naar de Copa America (voetbal) kijken. Dat is hier niet te missen.

Ziekenhuis

Ziekenhuis woensdag 24 juni 2015 t/m ??

Nu het verhaal dat al heel de vakantie speelt en wat we nog niet gemeld hebben maar waarvan we ook niet wisten dat het zo zou gaan lopen en impact zou gaan hebben.

Om te beginnen ik voel me goed en ben in goede handen.

Vanaf de eerste dag heb ik al last van mijn linkerbeen, maar dacht dat mijn spieren gewoon geen zin hadden. 2 weken geleden was ik daar ook al voor naar de fysio geweest. Ik kon moeilijk op mijn volle voet staan, maar als ik wat gelopen had dan ging het steeds beter. Conclusie dat zal wel overgaan.

In het vliegtuig hadden we heel veel been ruimte, en heb ik steeds een kussentje onder mijn voeten gehad, zodat die voeten steeds in beweging bleven.

Op de boot kon ik op een gegeven moment alleen nog maar op mijn tenen lopen, maar ja daar heb je ook weinig beweging. Het snorkelen ging prima en daarna kon ik we weer op mijn been staan; een vorm van therapie dus.

Zo ging het op en af met soms wat pijn en soms wat verkleuring maar dat trok steeds met een paar uur wel bij; dus nog niets aan de hand.

Na de Galapagos hadden we een overnacht in de stad en daar kreeg ik steeds meer pijn en moest pijnstillers gaan gebruiken. Maar ja we gingen door. We hadden al wel besproken dat we er na de jungle naar zouden laten kijken, want dit was ook niet alles.

Bij aankomst in de Lodge had ik behoorlijke pijn en het lopen ging steeds moeilijker. Ik ben lekker op bed gaan liggen. De volgende ochtend was mijn been hard, gezwollen en warm en deed het veel pijn. Diverse mensen hebben er naar gekeken en die kwamen tot de constatering dat het el eens trombose zou kunnen zijn. Ja, leuk. Maar we zijn net hier en dan zou ik al weer terug moeten. We hebben het aangekeken en met pijnstillers ging het goed. De boottocht naar het dorp hebben we dan ook meegedaan. Zolang ik maar niet liep was het ok. Daarna wel met de gids besproken wat de risico's en opties zijn voor een evacuatie. Die waren er gelukkig wel. We besloten om te blijven en het af te kijken, De wandelingen heb ik niet meegedaan, maar Frans wel. De volgende ochtend kon ik nog minder en verkleurde mijn been nog meer. Dat was het teken dat we echt weg moesten en niet tot het einde moesten wachten. Het plan was nl om dan nog naar Quito terug te vliegen en het daar te laten onderzoeken. Nu zijn we met een turbosnelheid met de boot naar de bus gebracht en die heeft ons afgezet bij het ziekenhuis van Lago Agrio; ergens in de uiteinden van Ecuador.

Het ziekenhuis is prima, schoon, moderne apparatuur, goed eten en met handen en voeten en tolk (duits) komen we er uit. Conclusie van de onderzoeken is dat het trombose is. Dit zal zich waarschijnlijk helemaal herstellen maar dat heeft tijd nodig. Prognose is 7 dagen volledige rust in het ziekenhuis, mag mijn bed niet uit. Daarna mag ik nog 14 dagen niet vliegen. Dus voorlopig komen we nog niet naar Nederland.

Maar het gaat nu goed, ben onder controle en de pijn is al minder. Frans heeft vannacht bij me geslapen maar gaat voor de rest van de week wel naar een hotel hier in de stad. De reisorganisatie hier in Ecuador helpt ons daarbij; zij hebben ook iemand die Nederlands spreekt, dus dat maakt het allemaal wel wat gemakkelijker.

Als we meer weten dan laten we het jullie horen