30 juni 2015

Vanochtend ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en lig in het hotel. Ik zelf had rekening gehouden met een opname van meer dan 7 dagen omdat het herstel maar langzaam ging, maar vanaf zondag ging het ineens veel beter. Het been kreeg weer een beetje haar normale vorm, de kleur werd ook neutraler en de pijn nam ook af.

Zaterdag was er nodige discussie over medicijnen, waarbij ik de dokter juist had begrepen. Ik zou vanaf die dag andere medicijnen krijgen en moest die 1keer per dag innemen. Alleen moesten wij wel zelf die pillen gaan kopen. Dat is op zich geen probleem als we maar weten wat, dus een briefje was nodig. Op iedere hoek van de straat zit een drugstore, dus dat zou wel goed komen. Maar het briefje kwam niet. Nogmaals aan de zuster gevraagd, maar daar kwam ook nog steeds niets van (taalprobleem). Later nogmaals aan een andere zuster gevraagd die wel wat Engels sprak. Net op dat moment kwam ook onze tolk langs en die heeft het verder in het spaans met ze besproken. Uitkomst: pillen zijn pas nodig als je weggaat. Ok, vaak genoeg aangekaart dan zal ik het wel verkeerd begrepen hebben.

De dag daarop kwam de dokter (verontwaardigd) met de mededeling dat ik gisteren met de pillen had moeten beginnen! Uiteindelijk zijn deze door het ziekenhuis gehaald. Wel even strak checken welke hoeveelheid ik nodig zou moeten hebben. 's avonds kwamen de pillen in de niet juiste hoeveelheid; dit was eerder met de prikken ook al verkeerd gegaan. Het verschil tussen uno en dos kreeg ik in het spaans nog wel uitgelegd en na een check kwam de 2de pil ook boven water. Eindelijk.

Op maandag kwamen de eerste signalen dat het einde in zicht kwam; er moest een scan gemaakt worden en een bloedcontrole. Als dat allemaal goed zou zijn dan zou ik dinsdag weg mogen.

De echo toonde de verbetering aan en de bloedwaarde was ook ok.

's avonds kwamen ze de medicijnen maar niet brengen. Dan zou je denken dan druk je op een belletje en dan komt er wel iemand, maar de aansluitingen van electriciteit / telefoon zijn niet op orde. Ik mocht al blij zijn dat ik een electrisch bed had dat ik kon instellen. Dus mijn eerste noodgedwongen wandeling naar de zusterpost. “ wat doe jij hier, je moet in bed liggen” , “ klopt, maar ik heb mijn pillen nog niet”. Het was een 2de dokter die daar was en deze spraak goed engels. Ze schrok wel dat ik mijn pillen niet had gehad en met haar heb ik nog een keer alles doorgesproken, ter bevestiging en verduidelijking. Mijn behandeld arts sprak beperkt engels en soms zei hij tegenstrijdige dingen; dat kon nu even geverifieerd worden. Maar de artsen en zusters en ondersteunend personeel waren heel aardig en met handen en voeten en ons spaans woordenboek wisselden we zinnen uit. Met sommigen ging dat echt niet.

Vanaf dat moment zijn we veel gaan regelen voor de periode na het ziekenhuis en wat de opties zijn. Ik mag minstens 2 weken niet vliegen, maar we willen ook wel graag wel uit deze uithoek waar je letterlijk afgesneden bent van de wereld. Vliegen is dus geen optie en de weg naar de rest van het land (1 weg) is maar beperkt open vanwege aardverschuivingen. Een andere manier is er niet. Ook met de alarmcentrale het nodige besproken over medicijnen, checks en organiseren van de terugvlucht. Ook met de reisorganisatie, zowel in Ecuador en Nederland bekeken wat de komende 2 weken mogelijk is. We hebben een programma opgesteld waarbij we met de auto kunnen reizen (waren we al van plan), waarbij ik veel kan rusten en Frans eventueel aan een excursie deel kan nemen. Daarmee hopen we de tijd zinvol te doden en toch zeker wat van het land te kunnen zien. Alle wandelactiviteiten hebben we eruit moeten halen.

Tussen door moet ik nog een bloedtest laten doen en als die goed is dan het ik groen licht om over 2 weken terug te mogen naar Nederland; is die niet goed dan is het net zo lang wachten totdat deze wel goed is. Ik ga ervan uit dat ik met de medicijnen de juiste bloedwaarde wel ga krijgen. Nu was deze ok.

Frans heeft de hele week in een hotel in de stad en het ziekenhuis rond gehangen. Daarnaast heeft hij de enige 2 toeristische “parkje” bezocht om wat van de lokale natuur te kunnen bekijken. Hier niet veel meer dan wat giftige kikkers, een verdwaalde kaaiman en wat gezellige apen.

Gelukkig vandaag even tijd voor een biertje en een sapje (geen alcohol voor mij) op terras en wat ecuadoriaantje kijken!